Rozdział 7

Marcela:

Zaczęłam biec, bałam się murzynów od dziecka. Wiem, jest to dziwne, ale to przecież ja. Dotarłam do mojej klatki i zamknęłam drzwi dosłownie przed nosem owego osobnika. Nie chciałam dłużej na niego patrzeć i ruszyłam w stronę windy. Weszłam do mieszkania. Zajrzałam do pokoju Laury, spała. Włączyłam mojego laptopa i zrobiłam szybki przegląd siatkarskich stronek. Pełno było informacji na temat Zbyszka. Większość poważniejszych redakcji szukało nowych dziennikarzy i fotoreporterów. Ja się do tego nie nadaję, ale może by Laurę zgłosić. Interesuje się fotografią na tyle żeby się tym zająć. Może zrobię jej niespodziankę? Rozpoczęłam poszukiwanie najbardziej interesujących prac mojej przyjaciółki. Wysłałam na maila zgłoszenie wraz z owymi zdjęciami. Fajnie byłoby, gdyby się czymś zajęła, na pewno nie myślałaby wtedy o Bartmanie. W sumie jakieś doświadczenie ma, często Zjebi załatwiał jej akredytacje na mecze. Myślę, że ma szanse na dołączenie do redakcji. Tylko żeby się nie wkurzyła na mnie.

Odłożyłam laptopa i pomaszerowałam do kuchni. Zrobiłam łyka mleka i zaczęłam jak zawsze o tej porze sprzątać. Włączyłam zmywarkę i weszłam pod szybki prysznic. Przebrałam się i poszłam spać.

Laura:

,, Fakty TVN, witam państwa. Dzisiaj w nocy miał miejsce tragiczny wypadek. Udział w nim brał autobus reprezentacji polski w siatkówce. Nikt nie przeżył, cały kraj w żałobie…’’. Obudziłam się z wielkim krzykiem, włosy miałam posklejane od łez i potu. Chciałam zacząć dzwonić do Krzyśka, na szczęście w porę zorientowałam się, że to sen. Spojrzałam na zegarek, była trzecia w nocy. Boję się zasnąć ponownie. Idę do kuchni i biorę leki na uspokojenie, siadam na kanapie i ponownie płaczę. Jeśli tak się stanie, jeśli to wszystko prawda, jeśli to jest proroczy sen?. A jak Zbyszek… I rozpłakałam się jeszcze bardziej, jego słowa ponownie zabrzmiały w mojej głowie. Nie wiem co się ze mną dzieje, nie wiem jak on mógł coś takiego mi powiedzieć. Nie wiem co robić. Biorę mojego czekoladowego LMa i wychodzę na balkon. Wdycham niezdrowy dym nikotynowy nie przestając uwalniać łez. Siadam na płytkach balkonowych i obserwuję życie nocne Rzeszowa. Jakaś młodzież pijąca piwo na ławce w parku. Staruszka wyglądająca z okna, pewnie cierpi na brak snu. Bezdomne psy grzebiące w śmietnikach. Osoby takie jak ja wracające z klubu. Wszystko wygląda codziennie tak samo. Jest środa, w małych miasteczkach o tej może w środku tygodnia nie ma śladu życia. To jest Rzeszów, miasto tętniące ludźmi 24 godziny na dobę. Za to je kocham. Gaszę papierosa i wchodzę do mieszkania. Zamykam szczelnie balkonowe drzwi i kładę się ponownie spać, już bez strachu lecz ze smutkiem.

Obudził mnie dźwięk spadającego telefonu na podłogę. Słońce już świeciło, więc nie ma sensu zasypiać jeszcze raz. Poszłam do kuchni, gdzie już gotowała coś Marcelina, lubiła to. Oświeciło mnie! Szybko pobiegłam do pokoju po moją lustrzankę i włączyłam ją. Odsłoniłam rolety w kuchni i zgasiłam światło, żeby zdjęcia były ładniejsze.

- Zachowuj się naturalnie, sesja fajnie wyjdzie. – Powiedziałam do Marceli robiąc zdjęcie po zdjęciu. Moja przyjaciółka była w samej bieliźnie co świetnie wyglądało na fotkach. Byłam w swoim żywiole, latałam po pomieszczeniu jak opętana. Efekty były zniewalające.

- Gotowe! – Wyłączyłam mojego ukochanego Canona i zabrałam się do jedzenia racuszków z ricottą (przepis)

- Świetna jesteś.

- Wiem, widzę, że ci się z rana humor poprawił? – Nieco się uśmiechnęłam, nie mówiłam jej o moim śnie. Jest za bardzo przesądna i wzięłaby to wszystko na serio. – Zgłosiłam cię do redakcji Siatkówki w obiektywie. Byłabyś tam fotoreporterem. Wysłałam formularz i próbkę twoich zdjęć.

- Dlaczego zrobiłaś to bez mojej zgody?

- Myślałam, że się ucieszysz.

- Masz racie! Cieszę się! – Wykrzyknęłam radośnie i mocno przytuliłam przyjaciółkę. – I tak mnie pewnie nie wezmą.

- Nie gadaj głupot! Jesteś najlepsza. Lepiej zobaczmy zdjęcia.

- Później, teraz muszę się naszykować na uczelnie. – Włożyła nasze naczynia do zmywarki i poszłam się ubierać. Nie przejmowałam się już tak Bartmanem, ale na pewno mu tego nie wybaczę. Założyłam długą czarną spódnicę z przezroczystego szyfonu, pod spodem była wszyta bawełniana halka do połowy uda. Do tego dżersejowy gorset w biało-czarne paski sięgający przed talie. Nie wygodnie, ale seksownie. Jak zawsze. Lubiłam się tak ubierać, poza tym miałam co pokazywać. Makijaż i włosy zrobiłam takie jak codziennie. Mam tylko nadzieję, że Marcela pożyczy mi swoje Lity. – Kochanie! Pożyczysz mi twoje super ekstra zajebiste buty zwane Litami? – Powiedziałam na jednym tchu pakując bordową torbę.

- A co z tego będę miała?

- Sesje z najlepszym fotografem na świecie.

- No weź już sobie. – Założyłam buty i pędem ruszyłam do mojego Volvo. Weszłam do uczelni i udałam się na nudne i długie wykłady.

Marcela:

Laura poszła na uczelnie, a ja powoli zaczęłam się szykować. Zrobiłam sobie kawę i poszłam znaleźć coś do ubrania. Wybrałam czarne krótkie spodenki z wysokim stanem i bordową koszulę. Usłyszałam dźwięk SMSa. Był to Fabian.

,,Jak się miewasz kochanie? :-*’’

Nie ukrywam, że uśmiech pojawił się na mojej twarzy, tak naprawdę to nigdy z żadnym chłopakiem nie esemesowałam na poważnie. A z Fabianem zdarzało mi się to coraz częściej. Odpisałam mu:

,,Dobrze, a dlaczego pytasz? :D’’

Pofalowałam włosy i nałożyłam mocniejszy makijaż niż zwykle. Fabian odpowiedział:

,, Pytam, bo interesujesz mnie J Co powiesz na spacerek dzisiaj wieczorem?’’

,, Hmm… pomyślę.:}’’

Założyłam buty i zjechałam na parking. Poszłam w stronę miejsca przeznaczonego dla mojego auta. Miejsce było puste. Podeszłam bliżej, na środku leżała czarna kartka z białym napisem: ,,Nie potrzebnie uciekałaś’’. To powoli zaczyna być dziwne, najpierw ten murzyn…

___________________________________________________________

Witam Was serdecznie!

Ostatnimi czasy cierpię na całkowity brak weny. Dlatego to rozdziały są coraz krótsze. Otóż, mam do Was pytanie. Chcecie żeby rozdziały były dodawane rzadziej i były dłuższe, czy częściej i były krótsze?

Nie wiem czy to przeze mnie, czy jest to spowodowane końcem roku, ale mam coraz to mniej wyświetleń na blogu. Nie podoba Wam się treść? Zbyt dużo akcji? Nie wiem, powiedzcie mi. Bo na prawdę kiedy widzę, że prawie nikt mnie nie czyta i nie komentuje mam ochotę przestać pisać to ,,coś''. Także przepraszam, że musicie to czytać,

pozdrawiam,

Donieek :*